Η παρέμβαση της τρόικας στην Ελλάδα δεν συνοδεύεται από καμιά εγγύηση για την έξοδο από την κρίση, ακόμα κι αν τηρηθούν οι όροι του μνημονίου. Είναι προφανές, επομένως, ότι η παρέμβαση δεν εξηγείται παρά ως αντάλλαγμα για το δάνειο του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, με συμφερότερο επιτόκιο από αυτό που θα μπορούσαμε να πετύχουμε στις αγορές κεφαλαίου.
Δεδομένου ότι τα δημοσιονομικά μέτρα που υπαγορεύονται από το μνημόνιο δε φτάνουν ακόμα και για την πληρωμή των επιτοκίων, το συμπέρασμα είναι ότι η χώρα μας, στην καλύτερη περίπτωση, αποδέχεται τους όρους της τρόικας για να διατηρηθεί το χρέος της στα ίδια επίπεδα. Όσο διαρκεί αυτό, δεν μπορεί κανείς να προσδοκά κάτι καλύτερο από τη διατήρηση της παρέμβασης και της συνακόλουθης εξάρτησής μας.
Ζητώντας να επιμηκυνθεί η περίοδος αποπληρωμής του δανείου του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ώστε να είναι διατηρήσιμο το υπόλοιπο χρέος μας, στην ουσία αναγνωρίζουμε ότι ούτε η πληρωμή των τόκων για τη διατήρηση του χρέους στα ίδια επίπεδα είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, εφικτή. Τίποτα δεν εγγυάται ότι και με αυτή την επιμήκυνση θα είναι εφικτή, οπότε το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιηθούν και αναδιαρθρώσεις του υπόλοιπου χρέους, πράγμα που σημαίνει όχι απλώς παράταση αλλά επιδείνωση της κρίσης και συνεχή συρρίκνωση του εισοδήματος και πτώση του βιωτικού μας επιπέδου.
Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, αφού θα έχουν απομυζηθεί όλοι οι πόροι για τη "διατηρησιμότητα" του χρέους και δεν θα υπάρχει προσδοκία από τους δανειστές μας για αποκόμιση περαιτέρω υπολογίσιμου οφέλους, θα τους είναι αδιάφορο πλέον να αποτρέψουν την πτώχευσή μας. Έχοντας ήδη επωφεληθεί τα μέγιστα, θα σπεύσουν τότε και ως αρωγοί για την αναστήλωση της οικονομίας μας, πράγμα που σημαίνει μια νέα μακρόχρονη φάση υποτέλειας.
Εθελοτυφλία, εκ μέρους μας, απέναντι στο επερχόμενο; Άσκοποι ερασιτεχνισμοί;
Μόνο αν απεγκλωβιστούμε το νωρίτερο από την αμιγώς χρηματοοικονομική θεώρηση της κρίσης και συνακόλουθα των διεθνών σχέσεών μας - που έχουν λόγους να μας επιβάλλουν οι δανειστές μας - και επιδοθούμε σοβαρά στην πολύπλευρη αξιοποίηση όλων των πλεονεκτημάτων και των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας, δημιουργούμε προσδοκίες να μην επαληθεύσουμε το παραπάνω αυτοκαταστροφικό σενάριο.
Δεδομένου ότι τα δημοσιονομικά μέτρα που υπαγορεύονται από το μνημόνιο δε φτάνουν ακόμα και για την πληρωμή των επιτοκίων, το συμπέρασμα είναι ότι η χώρα μας, στην καλύτερη περίπτωση, αποδέχεται τους όρους της τρόικας για να διατηρηθεί το χρέος της στα ίδια επίπεδα. Όσο διαρκεί αυτό, δεν μπορεί κανείς να προσδοκά κάτι καλύτερο από τη διατήρηση της παρέμβασης και της συνακόλουθης εξάρτησής μας.
Ζητώντας να επιμηκυνθεί η περίοδος αποπληρωμής του δανείου του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ώστε να είναι διατηρήσιμο το υπόλοιπο χρέος μας, στην ουσία αναγνωρίζουμε ότι ούτε η πληρωμή των τόκων για τη διατήρηση του χρέους στα ίδια επίπεδα είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, εφικτή. Τίποτα δεν εγγυάται ότι και με αυτή την επιμήκυνση θα είναι εφικτή, οπότε το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιηθούν και αναδιαρθρώσεις του υπόλοιπου χρέους, πράγμα που σημαίνει όχι απλώς παράταση αλλά επιδείνωση της κρίσης και συνεχή συρρίκνωση του εισοδήματος και πτώση του βιωτικού μας επιπέδου.
Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, αφού θα έχουν απομυζηθεί όλοι οι πόροι για τη "διατηρησιμότητα" του χρέους και δεν θα υπάρχει προσδοκία από τους δανειστές μας για αποκόμιση περαιτέρω υπολογίσιμου οφέλους, θα τους είναι αδιάφορο πλέον να αποτρέψουν την πτώχευσή μας. Έχοντας ήδη επωφεληθεί τα μέγιστα, θα σπεύσουν τότε και ως αρωγοί για την αναστήλωση της οικονομίας μας, πράγμα που σημαίνει μια νέα μακρόχρονη φάση υποτέλειας.
Εθελοτυφλία, εκ μέρους μας, απέναντι στο επερχόμενο; Άσκοποι ερασιτεχνισμοί;
Μόνο αν απεγκλωβιστούμε το νωρίτερο από την αμιγώς χρηματοοικονομική θεώρηση της κρίσης και συνακόλουθα των διεθνών σχέσεών μας - που έχουν λόγους να μας επιβάλλουν οι δανειστές μας - και επιδοθούμε σοβαρά στην πολύπλευρη αξιοποίηση όλων των πλεονεκτημάτων και των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας, δημιουργούμε προσδοκίες να μην επαληθεύσουμε το παραπάνω αυτοκαταστροφικό σενάριο.
